naturalesa

naturalesa ko na ang maging maiinisin yata.

sabi ng mga kapatid ko, kaya daw "janice" ang pangalan ko,

kasi katunog daw iyon ng "inis". (medyo weird ang mga kapatid ko para isipin yon, charot)

sa tuwing hindi ko maintindihan ang mga lessons sa school,

sa tuwing hindi ko makuha kung paano naging ganoon ang sagot

sa isang Math problem,

sa tuwing hindi ko makuha ang tamang pagtupi ng papel

sa origami,

maiinis na ako agad. nakakatulog ako sa gabi na hindi nagagawa ang

mga assignments noon, dahil idinaan ko na lang sa iyak.

at pag dating ng umaga, inis na naman ulit ang paiiralin ko,

dahil hindi ko nagawa ang assignment,

dahil nainis nga ako noong kinagabihan.

at ang ganitong ugali ay kakambal ko kahit nung ako'y nasa kolehiyo na.

hanep ano? kapag naiisip ko iyon, naitatanong ko sa aking sarili,

"Pa'no ako nakapasa non??"

kahit ngayon, naiinis pa rin ako. sa mga direksyong mahaba at komplikado,

sa mga problemang masakit sa ulo,

sa mga pakiusap na malabo,

minsan, sa kahit ano lang.

kapag mainisin ka, wala ka na bang pasensya?

parang hindi naman yata?

ayokong magbuhat ng sariling bangko, pero yun nga, tingin ko nama'y

(medyo) pasensyosa ako.

may mga araw na nagigising akong parang naiinis,

ngunit may mga araw din na pinipilit kong piliin ang

huwag mainis,

ika ko nga kay rcm, sayang ang oras,

sayang ang pagkakataon

kung ibubuhos lang sa inis ang buong araw,

masakit pa sa ulo, kapag naiinis.

ang point ko lamang sa blog na ito ay

naturalesa ko nga siguro ang ma-stress paminsan-minsan,

ang mainis dahil sa isang malabong dahilan,

ngunit naturalesa ko rin ang bumawi,

ang magpakitang gilas sa aking sarili, na kaya kong hindi mainis

ng isang buong araw.

ngunit, sana, hindi na ako mabansagang "janice inis".

sayang ang magandang pangalan (hahaha!) kung may kasunod na ganyan.

yun lang :)

Thinkathon Marathon

Hello,

My elder sister, Jenny, is here in the island for the weekend. Cocoy, of course, is ecstatic -- the little boy controls his sleepiness and waits eagerly for his Tita Ninang Je.

While we are having our usual "blue couch" conversations, Ate Je said, "Kung may hindi na ako uulitin sa buhay ko, ito ay ang BAR Exams at ang pagpapakasal!". Don't get her wrong, although the two occasions bring so much joy to her, tension always seems to follow suit. And please don't think of regrets also :)

Hmm.. what about me? What are the happenings in my life that I won't ever go back to?

I am not married yet, and I think I would love to get married over and over again (to the same man of course).

I am no lawyer and I don't think I can ever pass the BAR exams, so okay :)

Ano nga ba?

I guess I don't want a part two of the breakups. Haha! The guys dumped me, left me for the lamest reasons. :) So there, I think I'm done with the frequent crushing of my heart, bursting of my dream bubble, stepping on my already non-existent ego, and wondering why!??!

Of course, there'd be no more chapter two of that 2005 flood here in the isla period. No more. No more. No more. That was one major blow in my jaw. TKO! :D

What else, I also don't want a rerun of the sudden losses of loved ones. I guess nobody wants that either... That year, we lost three... :(

And of course there were the mistakes and the confrontations at work and at home, but they didn't really sting me like the three I have mentioned. They may have been the worst three, but they actually brought me closer to my faith, to the original Supreme, and to my family.

Tragedies surround the world today, our country most of all, but like what my mom always tells me, "Kinukurot lang tayo ng Panginoon". Our Lord God is simply asking us to pray, to go back to His path, and to be more faithful. And to those worst three, you fed my gut with a lot of lessons..

Enjoy the rest of the weekend everyone.